O temperaturze

Wreszcie udało mi się znaleźć parę minut na napisanie posta, który poświęcę ważnemu społecznie problemowi temperatury w USA. A piszę to z murów pięknego zabytkowego zamku, o którym pewnie jeszcze na blogu będzie.

Otóż specyfika zachodnich rewirów owego pięknego kraju jest taka, że w lecie na dworze można paść od udaru w 2 minuty, natomiast w pomieszczeniach zamkniętych dostać zapalenia płuc w 2 minuty.

W ciągu dnia temperatura osiąga ok. 100-110 stopni (na szczęście Fahrenheita, co się przelicza na jakieś 37-40 naszych). Jeśli dodać do tego gorący wiatr i parzący piach lub asfalt na glebie, daje to obraz skali zjawiska.

Lokalne metody regulacji temperatury

Drugi koniec skali osiągamy w nocy, kiedy tempa potrafi spaść do 10-12 stopni (naszych), co stanowi pewne wyzwanie dla biwakowiczów. Czasami jednak w nocy mamy znośne 55 F - jednak od czego zależą te skoki - trudno wyczuć.

Trzeci koniec skali to sposoby, jakimi miejscowa ludność zwalcza warunki naturalne środowiska, w którym w końcu się dobrowolnie osiedliła - a sposoby te to głównie klima. Osoby podróżujące w tych upałach powinny mieć na podorędziu swetr, gdyż jeśli tylko zapragną zatrzymać się po drodze i spożyć posiłek w przydrożnym fastfoodzie, muszą liczyć się z temperaturami w okolicach zera absolutnego. Dodać do tego lodowate napoje i wychodzi, że szalik również nie jest złym pomysłem.

Podobnie w wahadłowych busach rozwożących turystów po terenie parków takich jak Wielki Kanion. Na dworze 40, w busiku zdrowe 15. I tak na zmianę przez cały dzień. Również chwilowe spadki temperatury nie mogą zbić z tropu naszych dzielnych Ludzi Zachodu. Kiedy w San Diego pewnego dnia marzliśmy przy 18 stopniach, miły pan wiózł nas pojazdem, w którym klima zapodawała chyba z 10. Czysta rozkosz.

Chłodzenie powietrzne

Nie wspominam oczywiście o hotelach, gdzie również króluje kurek z zimnym powietrzem w pozycji max. Ani o sklepach, gdzie klima wali, mimo drzwi otwartych na oścież na upał - co z pewnością doskonale współgra z eko-histerią uprawianą w tym kraju, gdzie nawet segregacja śmieci jest egzotykiem. Na koniec warto dodać, że również temperatura wody w basenach sięga raczej wartości kilimy, niż powietrza, dzięki czemu z każdej kąpieli wychodzimy wspaniale zahartowani.

W post scriptum przybliżmy Wam sylwetkę samego Fahrenheita, którego skalę temperatury czci każdy Amerykanin. Otóż był to jakiś debil, który w XVIII w. za zero przyjął temperaturę najzimniejszej zimy w Gdańsku, gdzie akurat mieszkał, a za 100 stopni - temperaturę ciała człowieka. Ponieważ jednak miał akurat gorączkę, gdy to ustalał, cała skala jest generalnie guzik warta.

Do usłyszenia.